Click here for English
Stel je voor: een familie aan een gezellig gedekte tafel, schalen vol heerlijk eten, wijn die rijkelijk vloeit. Grazia Gallo (1991) schetst in haar installatie op Prospects zo’n mediterrane eetscène. Het geheel straalt warmte en traditie uit; de tafel is gedekt met een handgemaakt kleed, het servies en de tegeltjes aan de muren zien er ambachtelijk uit. Maar de stoelen zijn leeg en de scène is verstild, als bevroren in de tijd.
Gallo onderzoekt in haar kunstpraktijk wat ‘thuis’ betekent, en hoe dit concept samenhangt met geheugen, nostalgie en migratie. Zelf verliet ze jaren geleden haar geboortestad Salerno in Zuid-Italië. Ze merkt dat het moeilijker wordt om je als migrant op een nieuwe plek thuis te voelen, nu ontmoetingsplekken als het buurtcafé steeds meer plaatsmaken voor grote, onpersoonlijke ketens. Ook lokale ambachten, die vaak van generatie op generatie worden doorgeven, dreigen onder invloed van massaproductie te verdwijnen. In de installatie verbindt Gallo zich met de ambachten van haar geboorteregio, die bekend staat om de keramiek- en textielindustrie. Voor de tegels en het servies werkte ze samen met lokale ambachtslieden, het handwerken leerde ze van vrouwelijke familieleden.
De schildering op de tegels aan de muur verwijst naar het sociale woningbouwcomplex waar Gallo opgroeide. In arbeiderswijken als die van haar jeugd, gekenmerkt door bouw van goedkope materialen en getekend door poilitieke verwaarlozing, worden bewoners gedwongen om met weinig middelen een thuisgevoel te creeëren. In haar installatie verbindt Gallo arbeiderscultuur met traditionele ambacht. Beide, zo stelt ze, verzetten zich tegen de druk van het kapitalistische systeem.
Tekst: Sarah van Binsbergen