Click here for English
Boyan Montero (1992) omarmt complexiteit en tegenstrijdigheid als inherente kwaliteiten van het menselijk bestaan. Met een Bulgaarse moeder, een Mexicaanse vader en deels opgegroeid in China zou je kunnen zeggen dat Montero die complexiteit ook belichaamt. Dit vormt een belangrijk uitgangspunt voor diens werk. Door te tekenen brengt Montero alle verschillende aspecten van diens identiteit bij elkaar. Cartoons en sprookjes vormen in dat proces een belangrijke leidraad. Want verhalen waarin alles kan, scheppen volgens de kunstenaar een kader waarbinnen je kan experimenteren.
Montero roept hun innerlijke kind op om toegang te krijgen tot een meer intuïtieve en instinctieve manier van creëren. Die werkwijze leidt niet alleen tot gelaagde en raadselachtige tekeningen, collages en foto’s maar ook tot muziek, gedichten en performances. In elk medium streeft Montero naar een vorm van overvloed, een mengelmoes van emoties en ervaringen, waarin het vrolijke en donkere maar ook het realistisch en het fictieve naast elkaar mogen bestaan. Dit is goed te zien in het werk Waterfall (2025), een bijna letterlijke stroom van tekeningen waarin alles de vrije loop lijkt te hebben. De installatie dient tegelijkertijd als achtergrond voor de performance Crying Rubber Ducks (2025), een gedicht dat Montero in samenwerking met Boris Bezemer op muziek zette als onderdeel van een opera
Tekst: Esther Darley