Click here for English
Kun je jezelf met terugwerkende kracht heruitvinden? Die prikkelende vraag riep Annabel van Royen (1993) eerder op met het werk (Self)portrait of a Young Girl (2019). Van Royen vroeg meisjes in de leeftijd van 12 tot 15 jaar voor haar te poseren. Niet in hun eigen kleding, maar in Van Royens oude kleding uit haar jeugd. Als je dat eenmaal weet, bekijk je die foto’s met een heel andere blik en ontstaat de vraag waar de modellen ophouden zichzelf te zijn en waar de kunstenaar het met haar persoonlijke geschiedenis overneemt. Ze bestaan natuurlijk onafhankelijk van elkaar en toch zijn ze verbonden doordat ze elkaar, door de tijd heen transformeren. Door de verschillende lagen spelenderwijs door elkaar heen te laten lopen, lijkt Van Royen de herinneringen aan haar eigen adolescentie opnieuw vorm te geven.
In haar nieuwe serie, te zien op Prospects en genaamd Playtime (2024), gaat Van Royen nog een stap verder door ‘zelf’-portretten te combineren met oude jeugdfoto’s die ze destijds zelf maakte. Zo nam ze foto’s van zichzelf met een webcam of fotografeerde ze haar handen met die van haar vriendinnen terwijl ze – als in een geheim verbond – samen een ster vormen. Door deze foto’s aan de reeks toe te voegen lijkt Van Royen de wereld van haar modellen nog sterker te mengen met haar eigen verleden. Daarmee verkent ze niet alleen begrippen als tijd en transformatie maar onderzoekt ze ook de vloeibaarheid van identiteit. Van Royen: “Ik wil laten zien hoe verbindingen tussen generaties betekenissen kunnen verschuiven en percepties hervormen.”
Tekst: Esther Darley