Click here for English
Is het een schilderij, een sculptuur of een karikaturale imitatie daarvan? Drying Canvases (2025) van Karina Puuffin (1997) zou het allemaal kunnen zijn en toch ziet de kunstenaar haar werk op de eerste plaats als schilderij. Sinds ze tijdens haar academietijd werd geconfronteerd met verschillende benaderingen van schilderkunst is ze geïnteresseerd in de grenzen van een schilderij. Beïnvloed door kunstenaars als Frank Stella en Jessica Stockholder onderzoekt ze hoe ze de ruimte in haar schilderijen kan betrekken en hoe ze vorm, kleur en sculptuur op een dynamische manier in elkaar kan laten overlopen. Daarbij laat ze zich inspireren door de heldere contouren en felle kleurvlakken in stripboeken en manga. Door daarbij bewust gebruik te maken van een bijna kinderlijke stijl wil ze de relatie tussen plat en driedimensionaal, echt en denkbeeldig, authenticiteit en vervalsing op een lichtvoetige manier benadrukken.
Drying Canvases is gebaseerd op herinneringen uit Puuffins jeugd in Oekraïne. Het idee ontstond tijdens het maken het deeg voor varenyki, Oekraïense dumplings, dat bij het uitrollen steeds van vorm veranderde. De handeling bracht haar in gedachten terug naar haar oma met wie ze zulke dumplings vroeger maakte. Voor haar werk vertaalde Puuffin het deeg naar gekleurde vormeloze stukken schilderdoek die als lappen aan een waslijn hangen – ook een huislijk beeld van vroeger. De katapultvormige palen herinneren aan het speelgoed uit haar jeugd. Zo combineert Puuffin in dit werk nostalgische jeugdherinneringen en absurditeit in de context van grensverleggende schilderkunst.
Tekst: Esther Darley