Het zichtbare en het onzichtbare, weten en geloven, de fysieke wereld en de spirituele wereld zijn belangrijke thema’s in het werk van Abel Wolff (1992). Voor Prospects creëerde hij een rotsblok waarbinnen een verborgen wereld schuilgaat. De titel Agartha verwijst naar de esoterische opvatting dat zich in de holle kern van de aarde een legendarisch koninkrijk zou bevinden. Wolff ziet dergelijke spirituele complottheorieën als een manier van omgaan met het onbekende, een zoektocht die voortkomt uit wantrouwen en onvrede. Aanhangers proberen te “ontsnappen aan de realiteit door in het magische te geloven, of eigenlijk juist te geloven in een verborgen ‘echte’ realiteit”, aldus Wolff.
In het werk bij Prospects kunnen bezoekers, net als bij een kijkdoos, door een klein gaatje in de rots gluren en kennisnemen van de wereld daarbinnen. Een wereld die bestaat uit planten en andere organismen. Op het eerste gezicht lijkt het hier om een perfect utopische setting te gaan, maar voor Wolff staat het ook symbool voor het verborgen leed dat er achter schuilgaat. Bovendien stelt hij hiermee vraagtekens bij de gangbare opvattingen over mentale gezondheid – onze binnenwereld – en het universele streven naar geluk en innerlijke vrede.
Het is niet de eerste keer dat Wolff inzoomt op natuurlijke materialen, al langer is hij gefascineerd door de cyclus van groei, sterfte en nieuwe groei. Het leidde onder andere tot installaties met bemoste kleding en terraria. Voor Wolff is het een manier om de toeschouwer bewust te maken van het tijdsverloop tussen heden, verleden en toekomst.