Alexis Blake heeft een multidisciplinaire praktijk die beeldende kunst en performance samenbrengt in choreografie, geluid, video, sculpturen en drukwerk. Zij onderzoekt hoe het lichaam in de kunstgeschiedenis en daarbuiten wordt weergegeven, om haar bevindingen vervolgens kritisch te beschouwen, te ontregelen en te herzien.
Voor de Prix de Rome onderzocht Blake hoe het oud-Griekse verbod op de klaagzang een van de pijlers vormt van het Westerse patriarchale systeem waarin stemmen van vrouwen worden uitgesloten en onderdrukt. Bij rouw en protest is het een middel om lichaam en stem ongecensureerd en ongecontroleerd te uiten. Een nieuwe performance toont deze structuren en biedt ruimte voor collectieve rouw, voor een hedendaagse klaagzang waarin het lichaam zich vrij kan uiten en gehoord wordt.