Sculptuur doet je zelden vragen naar de functie ervan. Maar bij het zien van de beelden van Anders Dickson (1988) komt die vraag toch al snel naar boven. De beelden, met titels als Cleaned clock: screwball en Stomache Suture (2021) doen denken aan gebruiksvoorwerpen, aan objecten die ooit een logische functie hadden, in een ritueel of als (bewegend) onderdeel van een machine. De vaak nauwkeurig geconstrueerde details associeer je met handvaten, kijkgaatjes of geleiders voor bedrading. Ze suggereren een bepaalde logica of interactie maar hoelang je ook kijkt en puzzelt, de oorsprong blijft raadselachtig. Die suggestie van logica contrasteert met het speelse karakter, het schilderkunstige aspect ervan – Dickson is ook schilder – en het restmateriaal waaruit de beelden zijn gemaakt. Een combinatie waarmee de kunstenaar de aandacht van de kijker vasthoudt maar ook commentaar levert op productieprocessen in de hedendaagse maatschappij.
Dickson: “Today the contemporary issues of outsourcing, labor, and fabrication dominate the discourse of mass production and its satisfaction of mass consumption. In reaction to this, I advocate for a DIY aesthetic and hope to re-strengthen an awareness of the individual, original and singular image and object. Doing so again opens the door for one to experience the artwork on merit of its affective or phenomenological qualities.”
Dickson vindt bovendien dat onze samenleving bol staat van de ratio. Er wordt ons volgens de kunstenaar overal voorgeschreven wat we moet denken, kopen en geloven. In dit licht zijn kunstwerken die ruimte bieden voor contemplatie, reflectie en voor het mysterieuze, essentieel.
Tekst: Esther Darley