In intiem ogende films en performances begeeft Annabel Kanaar (1990) zich op de grens van werkelijkheid en fictie. Aanvankelijk riep ze door een kunstmatig gecreëerde intimiteit een collectieve ervaring op. Zo probeerde ze in haar performance Bij de dood van een onbekende (2015) met haar publiek een gemeenschapsgevoel te creëren door het smeden van een collectieve herinnering van iets dat nooit had plaatsgevonden. Daarna concentreerde Kanaar zich op het delen van emotionele ervaringen die een oorsprong hebben in persoonlijke anekdotes.
Sinds de geboorte van haar dochter, zijn geboorte, depressies en het moederschap voor haar terugkerende thema’s. Via lezingen, performances en tentoonstellingen onderzoekt ze of er binnen de uiterst persoonlijke ervaring van de geboorte van een kind, ruimte is voor een collectieve intelligentie en gemeenschappelijke kennis. “Ik zou graag beeld willen geven aan deze uitzonderlijke ruimte van afzondering waar de nieuwe moeder zich in begeeft. De tijdelijke verwijdering tussen haar en de rest van de wereld is overduidelijk en onaantastbaar tegelijk.”
Voor haar ongoing project Unfolding the personal archive – waarvan de teksten op Prospects & Concepts getuigenissen zijn van de performance, schrijft Kanaar verhalen waarin ze intieme en bewust clichématige teksten combineert met vragen en dialogen over de vrouw, zwangerschap en geboorte. Daarbij lijkt ze telkens op zoek naar het moment waarop een hoogst particuliere ervaring publiek en universeel kan zijn. In de komische video a universal lovestory between two lobsters (2019) hebben twee menselijke kreeften een soort rituele paringsdans. Ondertussen horen we via de voice-over een bekentenis over overgave, twijfels en verwachting in de liefde en uiteindelijk misschien wel over de kunst.
Tekst: Esther Darley