Anne de Boer (1987) maakt in zijn werk gebruik van artificiële intelligentie. In plaats van het gebrek aan bewustzijn en empathie daarvan te benadrukken, schakelt hij de artificiële intelligentie in zijn werk gelijk aan die van de mens. De Boer ontwikkelde een eigen brein met capaciteit tot het nemen van beslissingen. Door dit te koppelen aan online archieven van afbeeldingen, video’s en geluid waaruit dat brein zelfstandig selecteert, ontstaat een informatiestroom van losse zinnen, beelden en stukjes video. De installatie vertelt zijn eigen verhaal en brengt daarin een volstrekt eigen hiërarchie aan waarin de menselijke logica niet meer leidend is. Zo ontstaat een random combinatie die zorgt voor voortdurend nieuwe invalshoeken. De nieuwe ‘verhalen’ hebben geen begin of eind. Ze kunnen je het gevoel geven gevangen te zitten in een soort lus of juist aanvoelen als een prettig meditatief moment. Maar er kunnen ook saaie stukken, grappige combinaties of esthetische verbanden ontstaan. Wat er precies te zien is, is niet op voorhand te zeggen. Doordat De Boer de achtergrond voorziet van omgevingsgeluiden brengt hij de kijker daarbij wel in een bepaalde stemming.
De aluminium profielen uit de installatie zelf worden in de industrie gebruikt als houvast voor robotarmen en transportbanden. Hier biedt het, naast beeldschermen en geluidsboxen, ook ondersteuning aan organische sculpturen waarin vaak computeronderdelen zijn verwerkt. Daarnaast creëren de profielen een zelfstandige architectuur in de ruimte. Het brein van het werk in deze installatie is ook online te bekijken via www.ecksenis.net. Op die manier probeert De Boer de expositieruimte te ontstijgen naar een plek waar de scheidslijnen tussen de productie, expositie, documentatie en de daaropvolgende opslag vervagen.
Tekst: Esther Darley