De films van C.T.H. Fransen (1993) verwonderen, verwarren en ontregelen. In zelfgebouwde decors en vaak met zichzelf als hoofdpersonage geeft ze de kijker, op een verraderlijk lichte wijze, een inkijkje in een innerlijke wereld die altijd balanceert op de grens tussen humor en ernst. Voorafgaand aan film maakte Fransen vooral performances. Het bood haar een manier om de objecten die ze had gemaakt in zelf vormgegeven werelden te plaatsen. In film vond ze een vorm waarin ze alles kwijt kan: visuele ideeën, het uittekenen van die beelden, het schrijven, het maken van objecten, het bouwen van sets en het acteren. Haar film De Eenzame Eenheid (2016) waarmee ze cum laude afstudeerde aan de Gerrit Rietveld Academie bestaat uit negen absurdistische verhalen, een verhaalstructuur als een nacht met meerdere dromen, waarin ze zelf het hoofdpersonage speelt. Een persoonlijke film die een inkijkje lijkt te geven in haar innerlijk dat, net als haar film, immer ongrijpbaar blijkt.
A dying man in a living room (2020), een eindeloze 16 mm filmloop, toont een stilleven van een ‘stervende’ man (C.T.H. Fransen zelf) liggend op een vloerkleed in zijn woonkamer. Die woonkamer is ingericht volgens de opvattingen van Goed Wonen – de beweging die eind jaren veertig het Nederlandse interieur wilde bevrijden van wansmaak en zo de bewoner wilde verheffen. De haast dogmatische interieurregels zouden een positief effect hebben op de geest. De man in de film staart doodstil naar het plafond. Achter het raam trekken de zon en de maan in loodrechte lijnen voorbij. Het leven is geleefd, maar wat heeft de ‘goede smaak’ van Goed Wonen hem gebracht? Wat gaat er om in het hoofd van de ‘stervende’ man in zijn ‘goede’ woonkamer?
Tekst: Esther Darley