Clarinde Wesselink (1991) maakt draagbare sculpturen, protheses en pakken die voor de drager ervan de fysieke beleving van een plek en een moment direct beïnvloeden. Wesselink is nieuwsgierig naar de manier waarop mensen in de toekomst hun relaties in de openbare ruimte vormgeven in een tijd waarin het contact in toenemende mate online en virtueel plaatsvindt. Bovendien wil ze, nu het leven steeds vluchtiger wordt, de beleving van het moment optimaliseren. Wesselink laat zich inspireren door bewegingsonderzoeken van mensen met protheses, door zwemlessen of juist door mensen wiens mobiliteit afneemt. In haar performances, waarin haar applicaties worden gedragen, zijn de effecten ervan aan den lijve te ondervinden. Zo bond ze voor haar eindexamenperformance aan de Gerrit Rietveld Academie schuimrubber kussens onder de voeten van performers die daardoor trager en minder trefzeker konden lopen. En voor How to touch the Space (2017) ontwikkelde ze verrekijkers die het verre dichtbij brachten en andersom. Wie haar applicaties draagt, komt steeds voor verrassingen te staan. Niets ligt vast en telkens moeten er nieuwe communicatie en gedragsregels worden geformuleerd. Voor Wesselink zijn deze experimenten een uitgangspunt voor het herformuleren van menselijk gedrag in de openbare ruimte.
In een reeks tekeningen en teksten toont Wesselink haar project: Horizon-taal naar aanleiding van een verblijf in Japan in 2018. De tekeningen zijn geïnspireerd op de beroemde Hokusai Manga, een serie kunstwerken gemaakt door de Japanse houtsnedekunstenaar Katsushika Hokusai. ‘Met deze serie tracht ik zichtbaar te maken hoe de fysieke beleving van een emotie een specifieke relatie met de ruimte om ons heen en het lichaam creëert.
Tekst: Esther Darley