Claudine Arendt (1987) bouwt vaak met alledaagse materialen nieuwe, onbekende werelden. Wie die wereld betreedt kan niet anders dan volledig terugvallen op zichzelf. Hoe verhoud je je tot die nieuwe omgeving is dan de vraag.
En dat is ook precies Arendts bedoeling. Ze gelooft dat de manier waarop je dingen ervaart, bepaald wordt door de manier waarop je met dingen omgaat. Of het nu objecten zijn, of beelden, en of het nu taal is of beweging, Arendt wil de omgang van de kijker met haar werk zichtbaar maken door haar installaties een zekere vanzelfsprekendheid mee te geven. Alsof ze die met een paar eenvoudige handelingen in elkaar heeft gezet, zodat je ze als toeschouwer met een zelfde gemak tegemoet treedt.
Dat geldt ook voor As Within As Without (2020) waarin ze de bezoeker met zichzelf wil confronteren. Soms bijna letterlijk door het grote spiegelende oppervlak dat – hoewel verstoord – ieders blik terugkaatst. Maar ook door de nieuwsgierigheid van de kijker op te wekken. Zo lijken de slierten op de grond iets te verbergen. En hoe zit het met die spiegelende zuil? Het zou een eenpersoons schuilplaats kunnen zijn, terwijl de donutachtige vormen doen denken aan zwembanden waarin een mens kan drijven. Zo zit Arendts wereld vol verrassingen die argeloos rondlopen belemmeren. “I aim to break the casual strolling around that comes with too much input. I aim to make visitors aware of what is beneath the surface, literally.”
Tekst: Esther Darley