Een visgraat ligt in een berenklem, handen in rubber handschoenen grijpen naar blote benen zonder romp, en overal, overal staan stapels borden. Een badmintonshuttle. Een sok. Een mond met uitgestoken tong. De onderwerpen in de schilderijen van David Noro (1993) lijken op symbolen, maar waarvoor ze symbool staan, en waarom, is niet direct duidelijk. De schilderijen zijn opgebouwd uit verschillende lagen van zulke beelden over elkaar heen. Het zijn collages van stukjes alledaagsheid, samengevoegd tot een chaotisch beeld waarvan je niet precies weet of het een droomscène is of een verzameling losse snapshots. Er worden voorzetjes voor verhalen gegeven, maar het is aan de kijker om de betekenis in te vullen. ‘Ongemakkelijke sferen’, zo omschrijft Noro zelf de bron waar hij uit put voor zijn beelden. Hij is geïnspireerd door thema’s als liefde en haat, scheiding en verbinding: “Ik begin met een gevoel of gedachte, vaak rondom een thema of een ervaring die ik niet begrijp. Daarna ontspoort het schilderij vaak, ontwikkelt het een eigen wil.” Al schilderend probeert hij meer helderheid over een onderwerp te krijgen, tegelijkertijd weerspiegelen zijn composities verwarring en gebrek aan helderheid.
Noro is geïnteresseerd in mythes, die geheimzinnige onderstroom die samenlevingen terugvoert naar hun oorsprong. De schilderijen die hij bij Prospects laat zien, gaan in zekere zin over het mythologiseren van de realiteit. Zelf zegt hij daarover:
“Ik neem elementen uit de werkelijkheid, niet alleen het banale en alledaagse, maar ook de bredere sociaal-politieke context, en ik haal ze door de ‘interpretatiemachine’ van de kunstenaar.”
Tekst: Sara van Binsbergen