Kluizenaars, zonderlinge types en mensen in de marge van de samenleving figureren regelmatig in het werk van de Deens-Turkse kunstenaar Deniz Eroglu (1981). Zijn films, teksten, beelden en performances draaien vaak over macht tegenover onmacht en over het individu tegenover de groep. De laatste jaren put Eroglu meer en meer uit zijn eigen biografie als zoon van een Turkse immigrant. Zijn afkomst en zijn dubbele culturele identiteit, de relatie met zijn vader en de condities waaronder die als immigrant naar het westen kwam, zijn terugkerende onderwerpen. Zo maakte hij een serie vazen in de vorm van kebabs – een clichéproduct waarmee Turken in het westen worden geconfronteerd en figureerde zijn vader in een video-installatie over een kebabzaak, naar aanleiding van het feit dat zijn vader (links cultureel activist) daar na zijn vlucht uit Turkije een baan had gevonden. Vorig jaar maakt Eroglu een film over de ‘Dönermoorden’ door neonazi’s in Duitsland. Geïnspireerd door kunstenaars als Mathias Poledna en Anri Sala draait het niet in de eerste plaats om het verhaal: “in my works it is often not the narrative that is important, but rather the portrayal of ‘a state of being’”.
Zijn in situ installatie Mutlu (‘gelukkig’ in het Turks) is een zogenaamde Turkse wc, een hurktoilet, tentoongesteld als sculptuur. Met de titel als signatuur op de wc verwijst hij naar Marcel Duchamp die in 1917 het werk Fountain, een urinoir, signeerde met R. Mutt. De smerige en ongemakkelijke associaties die de hurkwc’s doorgaans oproepen, relateert de kunstenaar aan de manier waarop we in Europa in toenemende mate reageren op immigranten uit het midden oosten. Mutlu is te zien op het buitenterrein van de Van Nelle Fabriek naast de entree naar Art Rotterdam.
Tekst: Esther Darley