De films van Emma Westenberg (1990) schetsen een gestileerde wereld die afwijkt van de realiteit, een esthetische wereld waarin veel aandacht is besteed aan decors, kleding en styling, een ietwat vervreemdende wereld waarin de personages moderne sprookjes beleven. Westenberg gebruikt deze middelen om verhalen te vertellen waarin zij menselijke patronen, rolverdelingen en gewoontes ontleedt, abstraheert en in een mysterieuze setting presenteert. Door los te komen van de werkelijkheid, is zij in staat om op die werkelijkheid te reflecteren. De interesse in de menselijke aard en menselijke grillen ligt aan de basis van haar werk. Verhalen zijn voor haar de enige vorm van orde binnen de menselijke chaos die zij om zich heen ziet of die zij zelf ervaart. Dit geldt zowel voor haar vrije werk als voor de campagnefilms die zij maakt. Zo gaat ‘Planet Beauty’ (2016) over een ambitieuze vrouw die schoonheid probeert te creëren maar daarbij haar doel voorbij schiet. Aanvankelijk had Westenberg voor haar hoofdpersoon de rol van kunstenaar bedacht, uiteindelijk werd het een cosmetische arts met de bijbehorende cleane setting. Bij Prospects & Concepts toont zij de film ‘Burning Ocean Into Deserts’ (2017), een moderne western die zich afspeelt rondom een zandvlakte. Het blijft onduidelijk waar die zandvlakte zich bevindt. “What are we staring at?” vraagt een van de personages aan de cowboy die uitkijkt over de zandvlakte. “The horizon, you know. It is really a mirror.”, antwoordt de cowboy mysterieus. Voor deze film werkte Westenberg samen met modeontwerper Sophie Hardeman. Momenteel werkt zij aan een langere film. (MB)