Evi Olde Rikkert (1994) ziet kunst als een manier om vragen te stellen en op die manier hedendaagse onderwerpen tastbaar te maken. Haar projecten komen tot stand op basis van dialoog en interdisciplinaire samenwerkingen, bijvoorbeeld met herders en arbeiders in de textielindustrie.
De tapijten die Olde Rikkert bij Prospects laat zien, zijn de laatste stap in een onderzoek naar de productieketens van wol: van schapen in de wei, via garen in de fabriek, tot afgewerkt product. Aan het begin van dit onderzoek liep ze tijdens een veetrek mee met herder Armando Zocchi. Hij houdt in Alta Valtellina, een bergdal in Noord-Italië, een kudde van zeventig schapen en vijvenveertig koeien. Daarna legde ze contact met fabrieken binnen de Italiaanse textielregio’s Biella en Bergamo om de ruwe wol te laten spinnen tot garen; dat klinkt als een logische volgende stap in het proces, maar dat was het eigenlijk niet. De textielindustrie in Italië, een van de laatste in Europa, werkt namelijk normaal gesproken niet met kriebelende Italiaanse wol met korte vezels, maar met Australische merino van hogere kwaliteit.
Bij Prospects nodigt Olde Rikkert je uit om op de tapijten te komen zitten en te mediteren; niet op je eigen ademhaling, maar op het idee van groeiende schapenwol. De hypnotiserende industriële beats die bij dit werk horen zijn gebaseerd op het gesamplede geluid van pompende melkmachines, maar ze doen ook denken aan scheer-, spin-, weef- en tuftmachines. De ongeverfde, monochrome wollen tapijten danken hun reliëf aan machinefouten die tijdens het productieproces zijn ontstaan.
Tekst: Sara van Binsbergen