Al jaren heeft Florence Marceau-Lafleur (1988) naast haar kunstpraktijk een bijbaan als kunstenaarsmodel. Doodstil staan of zitten, vaak urenlang, is voor velen ontzettend saai. Voor Marceau-Lafleur bleek het een rijke inspiratiebron. Haar sculpturen, foto’s, tekeningen en performances gaan niet over model staan, maar ze put wel uit de ervaring die ze tijdens het stilzitten heeft. Extase, zo omschrijft ze die ervaring: het gevoel buiten je lichaam te treden. Dat woord roept meestal erotische associaties op, of beelden van uitzinnige feesten. De extase waar Marceau-Lafleur op doelt is van een andere orde.
“Als ik in de tekenzaal model zit, ben ik vaak omringd door levenloze objecten die het lichaam afbeelden, zoals anatomische modellen van gips”, zegt ze. “Terwijl ik stilzit voel ik me een met die levenloze wereld, alsof er geen scheiding is tussen mij en mijn omgeving. Dat perspectief zie ik zelden terug in representaties van het lichaam.”
Marceau-Lafleur ontwikkelde daarom een visuele taal die dichter staat bij de lichamelijkheid die zij ervaart. Zo maakt ze muziekinstrumenten gebaseerd op haar ademvolumes; adem en klank bewegen vrij tussen het lichaam en de ruimte erbuiten. Ook gebruikt ze traditionele elementen uit modeltekenlessen en vult die aan met haar eigen ‘verstild-extatische’ visie op het lichaam. In de model-made supplements die ze bij Prospects laat zien, voegde ze haar eigen beelden toe aan traditionele anatomieboeken. Een serie stereoscopen toont beelden van performances die ze met de objecten in de tekenzaal deed. Zo plaatst ze haar ideeën terug in hun oorspronkelijke context.
Tekst: Sara van Binsbergen