Participatie is het sleutelwoord in het maatschappelijk georiënteerde werk van de uit Iran afkomstige Golrokh Nafisi (1981). Aanvankelijk richtte zij zich op de relatie tussen verleden en heden. Zo stond de ontroerende performance My glorious childhood (2012) waarin ze met een onhandig grote pop over straat liep, symbool voor de invloed van haar jeugd op haar leven. Maar al snel breidde Nafisi deze persoonlijke insteek uit. Ze refereerde in verschillende werken aan ‘het collectieve geheugen’ en haar afstudeerwerk aan de Rietveldacademie You may say I’m a dreamer but I’m the only one (2014) was een onderzoek naar de 63 verschillende nationaliteiten van studiegenoten aan de academie. Door met hen in gesprek te gaan werd ‘het verleden’ opeens een scala aan verhalen, reizen en ervaringen die ze soms letterlijk in kaart bracht. Gaandeweg speelden vragen rondom identiteit en integratie, en de relatie tot de openbare ruimte waarin we ons bewegen, een steeds belangrijkere rol in haar werk.
Op Prospects & Concepts richt Nafisi een studio in waarin ze met hulp van het publiek eenvoudige poppen naait, net als ze eerder in de straten van Teheran deed. Samenwerking en gemeenschapszin zijn in Iran van essentieel belang om te overleven. Door samen te werken aan iets universeels als een pop, waarin we ons allemaal kunnen herkennen en waarop we allemaal ons eigen verhaal kunnen projecteren, legt Nafisi de nadruk op dat wat ons bindt in plaats van dat wat ons tegenover elkaar plaatst.
Tekst: Esther Darley