Goof Kloosterman (1989) maakt werk waarmee hij vragen stelt over de manier waarop mensen waarnemen. Daarbij wordt hij gedreven door de wil om te weten hoe dingen werken. Aanvankelijk onderzocht hij de logica van apparaten als camera’s en kopieermachines. Hoe creëert zo’n apparaat van een origineel een representatie? Hoe gaat die transformatie in zijn werk? In testopstellingen probeert hij de gebruikerslogica te omzeilen en wil hij zichtbaar maken hoe het registratieproces tot stand komt. Gaandeweg koos hij ervoor het woord apparaat ruimer te definiëren. Hij beschouwt het als een gegeven dat werkt met een reeks van regels en formules. Alles is tenslotte bedacht voor het uitvoeren van een vooraf bepaald doel en binnen een bepaalde context. Door deze nieuwe definitie kan hij makkelijker andere onderwerpen bestempelen als ‘apparaat’, om zo met dezelfde methode als voorheen deze onderwerpen te bevragen. Vanuit dit idee bouwde hij onder meer een zelfwerkend theater en een tribune. Niet gemaakt voor hun praktische waarde maar voor hun esthetische redenen. In de nieuwe context werd de tribune een sculptuur, de bezoeker een acteur en de white cube een cinema.: “De expositie zelf vormt een nieuwe testopstelling waarin – door de heropbouw – in een nieuwe context en benadering van de bezoeker steeds duidelijker de taal, formules en onbewuste structuren van deze apparaten naar de oppervlakte komen.”, aldus Kloosterman. Hij is gefascineerd door bekende ruimtes die men alleen via media kan ervaren. Voor zijn werk op Prospects & Concepts bouwde hij een schaalmodel van de vloer van zo’n ruimte, gereconstrueerd op basis van foto’s.. De geblokte tapijttegels verwijzen naar de esthetiek van 3D-vormgeefprogramma’s. De gordijnen en lampen zijn willekeurig geprogrammeerd om een atmosferische autonome beleving van tijd in de ruimte te creëren.
Tekst: Esther Darley