‘Psychedelisch poëet’ noemt Hans Schuttenbeld (1991) zichzelf; een term die je op veel verschillende manieren kunt interpreteren, maar die in ieder geval iets te maken heeft met de dialoog tussen binnen- en buitenwereld, geest en waarneming. Door de optische illusies in zijn schilderijen lijken vormen en figuren te bewegen, te zinderen haast. Ze trekken je naar binnen, het beeld in, of ze komen juist op je af.
De schilderijen die Schuttenbeld bij Prospects presenteert, zien er op het eerste gezicht uit alsof ze digitaal zijn geproduceerd. Niet alleen door de strakke lijnen en repetitieve patronen, ook door de mysterieuze straling die van binnenuit lijkt te komen. Pas wanneer je dichterbij komt zie je de kleine imperfecties en de tactiele details die het intensieve handwerk achter deze beelden onthullen. Het opbouwen van een schilderij is voor Schuttenbeld een spel, een onderhandeling tussen spontaniteit en zelfopgelegde regels. Die elementen zie je terug in de fasen van het werkproces. Geïnspireerd door de werkwijze van schilder Gijs Frieling, begint hij ieder schilderij met een monochrome onderlaag van kalligrafische lijnen. Dit is de fase die hij zelf omschrijft als een dans. Voor het opbouwen van de compositie put hij uit zijn rijke bibliotheek van tekeningen, elke dag maakt hij er minstens een. Wanneer de onderlaag klaar is, voegt Schuttenbeld een tweede laag toe in gekleurde transparante verf, een proces waarvoor een fijnzinnige aandacht en heldere focus nodig is. Het resultaat is als een hallucinatie die tegelijkertijd levendig en zorgvuldig uitgedacht oogt.
Tekst: Sara van Binsbergen