De uit Frankrijk afkomstige en in Nederland wonende schilder Hugo Rocci (1989) laat zich inspireren door het alledaagse. Zo maakte hij een serie over wachten en verveling, momenten die in het huidige technologische tijdperk niet alleen zeldzaam worden, maar ook ondergewaardeerd raken. Hij beschouwt die momenten als waardevol en reflectief. Het resulteerde in tragikomische animatiefilms zoals Balcony scenes waarin echte mensen met korte dialogen figureren in een geschilderde omgeving. En het leidde ook tot schilderijen, bijvoorbeeld van pauzerende mensen in constructiewerkplaatsen en garages rondom zijn studio in Amsterdam-Noord. Allemaal tonen ze beelden uit het dagelijks leven waarin mensen gevangen zitten tussen droom en werkelijkheid. Voor zijn nieuwste serie schilderijen keek Rocci naar etalages. Die hebben meer overeenkomsten met kunst dan je op het eerste gezicht zou denken. De felgekleurde neonreclames tegenover knullige briefjes als ‘ben zo terug’ en de displays in een winkel of manier waarop groenten worden uitgestald en opgestapeld… Voor Rocci gaan ze niet alleen over communicatie – net als een kunstwerk. Ze zijn ook vergelijkbaar met de compositie van een schilderij of met die van een tentoonstelling: een unieke verzameling waarin vaak ook nog de cultuur van een bepaalde plek is terug te zien. Hij beschouwt de groentekramen als dagelijks veranderende sculpturen en maakte er een fotoserie van die aan de basis ligt van zijn nieuwe serie schilderijen. Daarin zijn opgestapelde eierdozen, bananen en de spiegeling van een etalage puur formele elementen terwijl sinaasappels aanleiding vormen voor zogenaamde shaped canvases.
Tekst: Esther Darley