“Je plek stuurt je blik. Je huis en je lichaam geven je een bepaald perspectief op de wereld”, vertelt Janne Schipper (1996). Op Prospects presenteert de kunstenaar de fundamenten van een huis. Her en der liggen op de losse onderdelen kleine keramische objecten verspreid, die in combinatie met het zware hout en een spandoek één grote installatie vormen. Zelf spreekt Schipper van ‘constellaties’, waarin de individuele fragmenten hun betekenis krijgen in de context van het hele werk. Net als bij de sterrenhemel zegt wat jij ziet vooral iets over jouw eigen positie op de wereld.
A-Drift (2022) is flexibel en open, tegelijkertijd vormt het skelet een stevige structuur. De combinatie van kwetsbaar en massief kan gezien worden als een verwijzing naar hoe de mens zelf functioneert: iedereen ervaart de wereld vanuit diens eigen lichaam. Je kijkt altijd vanuit je eigen skelet of raamwerk aan vooronderstellingen en ideeën naar buiten en dat gaat vaak gepaard met zowel vaste overtuigingen als onzekerheden.
Waar we ons in dit geval tot verhouden, houdt Schipper graag abstract. Ze ziet het maken van kunst juist als een manier van omgaan met de dingen waar we als mens niets van snappen. “Waar sommigen antwoorden en veiligheid zoeken in religie of fundamentalisme hoop ik dat kunstwerken kunnen helpen met het accepteren van het ‘niet weten’.” Door gebruik te maken van een beeldtaal die direct refereert naar de menselijke maat, zoals een huis, is het volgens de kunstenaar makkelijker om je te verhouden tot abstracte zaken.
Tekst: Milo Vermeire