Jonathan Straatman (1990) maakt architectonische installaties; sculpturen met een binnen- en een buitenkant. ‘Assemblages,’ zo noemt hij ze zelf:
“Optelsommen van kamers, gangen en ruimtes die in verschillende, soms verwarrende houdingen aan elkaar zijn gebouwd.”
De nadruk ligt daarbij op de beleving van de binnenruimte. Hoe beweeg je als bezoeker door de kamers en gangen? Geborgenheid, verstilling beklemming en bevrijding zijn enkele voorbeelden van ervaringen die hij met zijn werk wil oproepen.
‘Binnenruimte’ betekent bij Straatman niet alleen de letterlijke binnenkant van de installatie. Zijn architectonische assemblages zijn een soort ‘mindmaps’, een vertaling van ideeën en concepten naar ruimtes waar je doorheen kunt lopen. Een beetje alsof je door de gedachtewereld van de kunstenaar wandelt. Zo maakte hij in 2017 voor een expositie in Kunstliefde in Utrecht een sculptuur die bestond uit een donkere en beklemmende gang die eindigde bij een luik. Eenmaal door dat luik gekropen stond je in een kleine bruine kroeg en hoorde je een verzameling van geluidsfragmenten van kroeggeluiden, drinkgelag, geroezemoes en flarden van gesprekken van bijvoorbeeld Alan Watts, Tom Waits, Andrei Tarkovski, John Cage, Quentin Tarantino en andere helden van Straatman.
Ook in het werk bij Prospects speelt de manier waarop je door de installatie beweegt een belangrijke rol. Het werk gaat over de drang van het willen vasthouden en doorgronden van een werkelijkheid. De architectuur maakt dat gevoel betreedbaar voor bezoekers. Ook hier wacht in het hart van de ervaring een geluidskunstwerk: een soundscape die Twan Bracco Gartner speciaal voor deze sculptuur maakte.
Tekst: Sara van Binsbergen