We leven in een wereld die verzadigd is van beelden. Vaak zijn die beelden digitaal en dus immaterieel, toch ervaren we ze als echt. Met deze paradox als uitgangspunt verkent Katarina Juričić (1994) hoe je fotografische middelen in kan zetten om denkbeeldige, niet-fotografeerbare dingen te visualiseren. Voorbeelden daarvan zijn herinneringen, emoties en hallucinaties.
De installatie Have Fun 🙂 (2022) ziet eruit als reclame voor een denkbeeldig pretpark. “Ik ben gefascineerd door reclamefotografie”, zegt Juričić. Naast haar werk als autonoom kunstenaar werkt zij als setontwerper voor een reclamebureau. “Het uitgangspunt is daarbij dat je een echt product aanprijst, tegelijkertijd accepteert iedereen dat alles aan een fotoshoot nep is. Het product is niet afgebeeld zoals het er echt uitziet, maar zoals we zouden willen dat het eruit zag.” Voor de foto’s op de alternatieve reclamezuil heeft Juričić zich laten inspireren door trucs die in advertenties worden toegepast om de kijker te verleiden en diens verlangen op te wekken, zoals helder kleurgebruik en gestroomlijnde vormen.
Hoewel ze opgeleid is tot fotograaf, treedt de praktijk van Juričić vaak buiten de kaders van de fotografie. De afgelopen jaren maakte ze installaties waar in licht, geluid en beweging het publiek volledig onderdompelen. Zo creëerde ze een onderwaterwereld en een ruimte geïnspireerd op het gevoel van zonlicht. Net als de meeste van die installaties is ook het werk op Prospects site-specifiek: ze bedacht het speciaal voor de drukke kunstbeurs. Anders dan in eerdere werken neemt fotografie hier een prominente rol in.
Tekst: Sarah van Binsbergen