Kees van Leeuwen

Aan de basis van het werk van Kees van Leeuwen (1986) ligt een omvangrijk project: de Bouwtekening als Universele taal. Daarin onderzoekt hij de omschrijving van ruimte als een taal die zich openbaart in de universele overeenkomsten in bepaalde gebouwtypes. Hij verdiept zich in ruimtes die zonder inhoud geen context hebben en waar bezoekers hun eigen ideeën op kunnen projecteren. Denk aan de white cubes, museale ruimtes die de verwachting wekken dat zich achter elke wand en om elke hoek een kunstwerk zal openbaren dat in geïsoleerde toestand bekeken kan worden. Van Leeuwen speelt met deze verwachting door objecten en wanden te plaatsen waarmee hij de ruimte manipuleert en suggesties creëert van hetgeen de bezoeker zal aantreffen. In het verlengde daarvan ligt zijn fascinatie voor atoombunkers, ruimtes waar werkelijk sprake is van een isolement. In Nederland werden deze bunkers gebouwd tijdens de Koude Oorlog, een periode waarin ook de white cube zijn intrede deed in de kunstwereld. Atoombunkers zijn onzichtbaar, de ruimtes openbaren zich pas als je binnen bent. Voor Van Leeuwen zijn het ook ruimtes waar de tijd stil lijkt te staan, in tegenstelling tot white cubes waar het tijdsverloop wordt bepaald door de tentoongestelde kunst. Bij Prospects & Concepts toont hij drie werken, gerelateerd aan drie verschillende noodzetels, nucleaire onderkomens voor de regering. De bouwtekeningen die hij er bij presenteert verwijzen naar deze ruimtes, maar ook naar een Japans kasteel waarin vergelijkbare vormen zijn te ontdekken als verwijzing naar de universele taal van architectuur. (MB)