‘Hoe kan je niets maken en toch een kunstenaar zijn?’, vraagt de Australische schilder Kimball Gunnar Holth (1982) zich af. Zijn werk is het best te omschrijven als een voortdurende zoektocht. Niet naar een perfect kunstwerk maar juist naar het moment daarvóór, waarop het eindresultaat nog net niet zichtbaar is maar wel een zekere belofte of mogelijkheid laat zien. Daarmee levert hij en passant commentaar op het kunstenaarschap en de druk om te produceren en te presteren.
Holth ziet het ‘maken’ als een ontdekkingsproces, dat hem steeds nieuwe en onverwachte oplossingen biedt die van invloed kunnen zijn op zijn werk. Dat ziet er meestal niet uit als iets dat je als kunst herkent. Zo bevinden de doeken die hij beschildert zich zelden op een spieraam. Ze liggen opgevouwen in een kast, hangen in een prop aan de muur, liggen in stapels op een podium of figureren in zijn video’s. En Holth is dan wel schilder, maar werkt evengoed met badkamertegels, kastjes, touw, polyester en andere bouwmaterialen. Op een podium dat hij in zijn studio heeft gebouwd, brengt hij die verschillende materialen al zoekend in verschillende composities bij elkaar. Daarmee wordt dat podium ook een plek voor acties en performances die hij soms als video onderdeel laat zijn van de installatie.
Het werk op Prospects & Concepts bestaat uit een aantal grote tuinafvalzakken gevuld met stukken surfboard die aanvankelijk bedoeld waren voor een sculptuur maar nu als losse onderdelen in deze installatie figureren. De vrijheid van het voortschrijdend inzicht brengt Holth telkens een stap verder. En oh ja, de emmers en dweil naast het werk zijn niet van de schoonmaker. Af en toe zal Holth de vloer dweilen, een soort non-performance over niets doen en iets doen op het zelfde moment.
Tekst: Esther Darley