Wat is de invloed van puur door de mens gemaakte landschappen? Waarin elke stap die je zet op een stoeptegel, strook asfalt of gecultiveerd stukje groen landt? Laura Malpique (1993) maakt kunst over hoe mensen gedomesticeerd worden door hun omgeving. Om dit te onderzoeken maakt ze landschappen van keramiek, steen en beton.
Zo bouwde ze in haar ‘toren-serie’ eerder het werk Mountain (2021), een berg gemaakt met verschillende stenen en keramische objecten die als een natuurlijke rotsformatie in het landschap opduikt. Dit werk voelt aan als een natuurlijke opeenhoping van sediment, maar is tegelijkertijd volledig kunstmatig. Die scheidingslijn tussen natuur en cultuur vindt Malpique interessant. Ze signaleert dat mensen bijna overal ter wereld al eeuwenlang de grond aanpassen waarop ze leven. In ons hoofd maken we echter vaak nog steeds een duidelijk onderscheid tussen ‘kunstmatig landschap’ en ‘natuurlijk landschap’, terwijl dit meestal op weinig realiteit berust is.
Het onderscheid tussen echt en niet echt bepaalt hoe we een landschap waarderen en ervaren. Malpique ziet daarbij hoe ‘natuurlijke grond’ wordt verkocht als ‘vrijheid’. Een toevluchtsoord waar we vakantie op willen vieren, doorheen willen wandelen of onze screensaver van maken. Daartegenover staat de wereld van beton, baksteen en asfalt dat onze paden strak trekt en onze grond verder verdeelt. Op de grasstrook voor de Van Nelle Fabriek toont de kunstenaar de serie werken genaamd Boulders (2022). Hiermee nodigt ze het publiek uit om zich te verhouden tot iets wat tegelijkertijd zowel natuurlijk oogt als kunstmatig is, om zo het spanningsveld hiertussen te bevragen.
Tekst: Milo Vermeire