Kijken en observeren ontwikkelde Leonard Kuipers (1985) in zijn jeugd. Als zoon van ouders die “iets te lang in hun wilde jaren waren blijven hangen” ervoer hij huiselijke taferelen en bezoekers als prikkelend en tegelijkertijd beangstigend in hun onvoorspelbaarheid. Door goed te observeren en vragen te stellen kon hij de situaties die zich voltrokken beter begrijpen. Zo ontwikkelde hij een sterk empathisch vermogen dat nog steeds de kern vormt van zijn films. Dat observeren kwam al in 2014 tot uiting in het bijna voyeuristische werk Stationair, een drieluikachtig beeld waarvoor hij stiekem filmopnames maakte van mensen die op een perron stonden te wachten en zich in hun eenvoudige ‘zijn’, in hun onbewuste handelingen, volledig onbespied waanden.
Kuipers levert geen commentaar maar probeert door zijn beelden gedachtes op gang te brengen. “Alleen door mij in mensen te verplaatsen en me in hun situatie in te leven, kan ik hun vertrouwen winnen om zich voor mij en mijn camera open te stellen. Ook de omgeving benader ik met inleving. Voor mij is een ruimte – huiselijk of publiek – als de set in een fictiefilm. Die set vormt niet alleen de arena van de personages, maar kan met de juiste aandacht ook de protagonist worden. Op die verschuiving ben ik uit.” Die gedachte komt terug in A Portrait of a Rational Home waarin Kuipers de alleenstaande alcoholist Martin portretteerde tegen de achtergrond van de hyper-rationeel en functioneel opgezette tweeverdienerswijk. Daarmee stelde hij zich de vraag wat we als thuis beschouwen en hoe de omgeving daarop van invloed is. “De droom van de architect van deze wijk stond diametraal tegenover de beleving van Martin als bewoner.”