Lidewij Sloot (1987) kijkt met een filosofische blik naar de manier waarop kunst wordt gemaakt en vraagt zich af hoe taal van invloed is op de interpretatie ervan. Ze is daarom net zo geïnteresseerd in de rol en de betekenis van materiaal – waarvan ze het productieproces vaak uitvoerig onderzoekt – als in de manier waarop namen of omschrijvingen in de kunst tot stand komen. Die laatsten bepalen vaak onbewust onze blik.
Zo bestudeerde ze in Untitled (2016) de relatie tussen kleur en materiaal aan de hand van vochtwerend MDF dat zich door zijn groene kleur onderscheidt van andere soorten. Voor Natural Art History (2019) concentreerde ze zich op naamgeving – van oudsher een manier om te ordenen en in bezit te nemen – en verzamelde ze aan kunst gerelateerde namen die gebaseerd zijn op namen uit een natuurhistorische index.
In Golden Masterpiece (2019) spelen taal en materiaal op verschillende manieren een rol. Het Engelse woord ‘masterpiece’ heeft zijn oorsprong in de schilderkunst van de gouden eeuw (meesterstuk) – waarin bloemstukken populair waren. Door op zoek te gaan naar een roos met die naam, die te fotograferen en als zeefdruk te reproduceren doorbreekt Sloot uniciteit als belangrijk karakter van een ‘masterpiece’. Ook de tint van de zeefdruk is essentieel. Met een neutrale verf – waarmee kunstenaars kleuren mengen om donkere tonen te maken zonder dat het palet verkleurt – wil ze bewust afstand nemen van een persoonlijke invulling. Zo probeert zij de toeschouwer op allerlei manieren bewust te maken van het feit dat zijn blik altijd wordt gestuurd. Ook door de uitleg op het tekstbordje. Door deze ‘vertaling’ van het kunstwerk in het werk op te nemen – inclusief de Engelse vertaling (opnieuw een vertaalslag) – creëert Sloot een kunstwerk dat op tal van manieren naar zichzelf verwijst.
Tekst: Esther Darley