Lisa Sudhibhasilp (1989) is geïnteresseerd in presentatietechnieken. Of het nu displayrekken zijn voor producten in de supermarkt, of vitrines, lijsten en sokkels voor kunstwerken in het museum. In haar onderzoek naar die presentatietechnieken probeert ze grip te krijgen op de achterliggende strategieën waarmee aandacht en waarde van het gepresenteerde wordt verhoogd. Door die in haar werk te gebruiken stelt ze vragen over de hiërarchie van objecten maar schept ze ook verwarring door de display als readymade – in navolging van Duchamp – in haar werk op te nemen. Zo onderzocht ze voor Vitrines also die (2016), haar eindexamenwerk voor de Gerrit Rietveld Academie, de presentatiemethodes in archeologische musea. Het leidde tot objecten die refereerden aan sokkels, vitrines en lijsten maar die, door het ontbreken van hun functie, autonome kunstwerken werden. In Go to the hardware store and have a museum experience (2017) speelde ze niet alleen met displaymateriaal afkomstig uit de bouwmarkt, maar benutte ze ook de architectuur en plattegrond van de Amsterdamse tentoonstellingsruimte P/////AKT als instrument om bezoekers in hun gedrag te sturen. “To question and reformulate those notions of value is partly what lead my interest in investigating architectures made not only to host but also to show, exhibit, reveal, curate or sell, resulting in thinking the store as a potential museum and vice versa.” Met de installatie voor Prospects & Concepts met displayrekken voor groenten en fruit en een aantal palmbomen, refereert ze ook aan Un Jardin d’hiver II (1974) van Marcel Broodthaers. In die installatie, inclusief palmbomen, uitte hij kritiek op het museum als plek waar kunst wordt teruggebracht tot decoratie voor de elite. Sudhibhasilp lijkt op haar beurt het museum als unieke tentoonstellingsplek te bevragen.
Tekst: Esther Darley