“Rituele schilderkunst”, zo omschrijft Mariska Koolen (1988) haar werk. Ze zoekt naar weerstand en bevrijding, zowel in materialen als in sociale structuren en overtuigingen. Bijvoorbeeld door toeschouwers in het werk te betrekken, waarbij ze frictie creëert tussen haar zelfgemaakte rituele wereld en de realiteit. Koolen is opgegroeid in een gesloten gemeenschap: “Ik heb in twee werelden geleefd en kijk met afstand terug op het effect van hoop en teleurstelling, waarheid en fictie. Dit houdt mijn werk voortdurend in beweging”, zegt ze.
Koolen werkte de afgelopen jaren onder andere met keramiek, sociale interventies, video en tekst. Momenteel tekent en schildert ze vooral. Ze schildert snel en geconcentreerd en zoekt in haar werk de grenzen op tussen abstractie en figuratie. Soms vormen haar schilderwerken de aanleiding voor sociale interventies. Zo maakte ze voor de tentoonstelling van de Koninklijke Prijs voor Vrije Schilderkunst 2021 een vloerwerk genaamd Holiday (2021) met waterbakken en beschilderde handdoeken. Haar plan om de koning te verzoeken hier op rituele wijze zijn voeten te laten wassen, werd echter op het laatste moment tegengehouden in verband met regelgeving in het Paleis op de Dam.
Wat als je iets wil doen, maar tegen de grenzen aanloopt van wat mag of wat je zelf durft? Welke methodes kun je als kunstenaar ontwikkelen om vrijer te zijn van externe of zelfopgelegde beperkingen? Deze vragen waren leidend tijdens de werkperiode die Koolen onlangs afrondde bij keramiekresidentie EKWC in Oisterwijk. Op Prospects toont ze de resultaten van dit onderzoek.
Tekst: Sarah van Binsbergen