Het is Niek Hendrix zijn stellige overtuiging dat een beeld pas te begrijpen is door het opnieuw te maken. Daardoor wordt de structuur, de machinerie van het beeld zichtbaar. Hoe werkt de illusie van het beeld? Tijdens het toe-eigenen van door anderen gemaakte beelden ontdoet hij deze van hun mediumgebruik en kleur. De originele beelden van bijvoorbeeld René Magritte en Melchior D’Hondecoeter zijn enkel nog maar aanwezig als een schim. Het filteren van deze beelden naar schilderijen in zwart, wit en grijstonen maakt daarnaast dat de beelden allemaal gelijkgeschakeld worden. Ieder werk heeft eenzelfde mate van relevantie ten opzichte van elkaar.
Hendrix stelt vragen zoals waar het werk van de ene kunstenaar begint en de ander eindigt, hoe krijgt de kunstenaar grip op historische beelden, hoe verhouden beelden zich tot de werkelijkheid? Dit laatste doet hij bijvoorbeeld door een trompe l’oeil te maken waarbij de afbeelding van een afstand bedrieglijk echt lijkt, maar van dichtbij duidelijk laat zien hoe het gemaakt is. De potloodlijnen en de onderschildering zijn overduidelijk aanwezig.
Hendrix toont schilderijen in een constellatie van figuratieve en abstracte beelden. Door de tegenstrijdigheden en overeenkomsten tussen de beelden ontstaat een betekenisveld dat niet eenvoudig te duiden is. Het zet hemzelf en de toeschouwer aan om na te denken over de manier waarop we naar de beelden en daarmee vervolgens de wereld kijken. (SH)
Niek Hendrix (1985)
woont/werkt in Maastricht
opleiding: AKV St Joost; Jan van Eyck Academie