Noor Mertens: Hoe bepaal je je houding als fotograaf?
Peter de Krom: Ik beschouw mijn vrije werk als documentair. Timon is bijvoorbeeld een heel documentair onderwerp. Bij het fotograferen van de scootmobielclub ligt dat iets anders: ik heb heel bewust gekozen om de scootrangers steeds vanaf dezelfde hoek te fotograferen. Je krijgt steeds dezelfde lijnen, die foto’s neigen meer naar autonoom werk. Bij Timon gaat het meer om het verhaal, al zie je dat de foto’s heel strak en recht zijn vormgegeven. Ik vind het over het algemeen lastig om mijn werk als autonoom, documentair of journalistiek te duiden. Mijn werk wordt niet gauw gepresenteerd binnen de context van beeldende kunst. Omdat ik niet heel erg documentair of autonoom werk, maak is het niet zomaar in een hokje te plaatsen. Ik merk dat ik daardoor een groot publiek bereik. De gewone dagjesmensen die ik fotografeer vinden mijn werk vaak leuk. Ik krijg dikwijls reacties van mensen waarvan ik niet verwacht dat ze mijn werk interessant vinden. De gemiddelde bouwvakker vindt het veelal fantastisch. En dat vind ik heel fijn, want het moeilijkste met kunst is het bereiken van een groot publiek dat in eerste instantie niet met kunst in aanraking komt. Ik houd online een schetsboek bij en vroeger zette ik iedere dag foto’s online. Dan reed ik elke dag met mijn brommer een rondje en maakte foto’s van wat ik tegenkwam. Dat kon tijdens de wandelvierdaagse of de kermis zijn, ik beschouwde het een beetje als straatfotografie. Soms ontwikkelde zo’n foto zich tot een serie. Door mijn schetsboek kunnen mensen online mijn werk zien ontstaan. Hierdoor heb ik een grote schare volgers opgebouwd en bereik ik een heel leuk publiek.
Noor Mertens: Hoe besluit je wanneer een serie af is?
Peter de Krom: Dat is een beetje mijn probleem, ik maak niet snel beslissingen. Bij de serie Timon, waarbij ik mijn oorlogje spelende buurjongen Timon heb gefotografeerd, wist ik op een gegeven moment dat het klaar was. Ik heb de serie ingestuurd voor De zilveren camera, daarmee voelde de serie als afgerond. Daarnaast hield het onderwerp van deze serie op den duur op met oorlogje spelen, waardoor de serie ook natuurlijk eindigde. Maar dikwijls stopt een serie waar ik jaren aan werk uit onmacht. Als de personen of situaties die ik vastleg blijven doorgaan, moet ik er zelf ook mee doorgaan. Zoals de scootmobielclub uit Maassluis die ik in mijn serie Scootrangers portretteer: er wordt iemand weggestemd, er komt iemand bij, ze gaan op vakantie – dan wil ik er toch mee doorgaan.
Fragment uit Prospects & Concepts 2016, een uitgave van het Mondriaan Fonds. Interview: Noor Mertens.
Peter de Krom (1981, Delft) woont en werkt in Hoek van Holland.