Taal is een middel om de wereld te ordenen. Een sociale verbondenheid die voortdurend aan de verandering van menselijke communicatie is onderworpen. De digitale revolutie heeft een stortvloed van vooruitgang opgeleverd, waarin taal zoals wij die kennen plaatsmaakt voor nummers, codes en bits. Een horizontaal maar ook totalitair gerichte registratie in slechts twee tekens: 0 en 1. Dit semiotische proces wil Rebekka von Zimmermann (1988) in haar werk visualiseren. Het maken van een schilderij ziet zij als een performatief onderdeel van haar theoretische projecten over veranderende betekenissen en ontwikkelingen van taal, tekens, netwerken, macht en autonomie. Haar voortdurend project ‘The Society of Soon Foundation (sosF)’ is een fictieve matrix, waarin groepen van schilderijen en teksten als ‘subject_citizens’ in relatie tot elkaar ontstaan.
Bij Prospects & Concepts toont Von Zimmermann een geschilderd veelluik met als titel sosF: : subject-citizen:< – – >_calcuCONDUCTOR_>(cc/ / ceshire_cat). De titel verwijst naar de grijnzende kattenfiguur uit Alice in Wonderland, die op mysterieuze wijze kon verdwijnen, terwijl zijn grijns achterbleef. Net als de nasmaak van een vage ontmoeting. Onze sociale systemen komen tegemoet aan algoritmes, die zich steeds verder ontwikkelen van menselijke beslissingen of ratio. Het resultaat van deze nieuwe hybride constellaties is onderdeel van de huidige numerocratische maatschappij. Een situatie waarin causaliteit steeds meer naar de achtergrond verdwijnt en wordt vervangen door logistieke systemen die afgeleid zijn van correlaties en waarschijnlijkheden. Een wereld waarin het straks niet langer relevant is waarom iets is, maar dát het is.