Zomaar wat beelden uit het oeuvre van Rosalynn van Hummel (1993): vingers rond een tepel, een roze tong tussen twee benen, drie naakte vrouwentorso’s dicht op elkaar. Haar schilderijen brengen het naakte vrouwelijke lichaam op een intieme en krachtige manier in beeld. Hoewel Van Hummel ook foto’s, litho’s en tekeningen maakt, richt ze zich het liefste op schilderen. In verf kan ze de speelse kracht van de lichamen het beste vangen, zegt ze:
“De geilheid en puurheid van naakt wil ik vangen in de verf. Op het doek laat ik de verf glijden, nat, glad en glimmend.”
In een recente serie schilderijen, waarvan er bij Prospects een aantal te zien is, combineert Van Hummel vrouwelijk naakt met vissen. Een nogal eigenaardige combinatie, maar voor de kunstenaar is de link glashelder: “Een vis is nat en glad en toch wil je ‘m aanraken. Dat doet mij denken aan bepaalde delen van het vrouwelijk lichaam, die een zelfde soort tactiliteit hebben.” Door de vrouwenlichamen samen met grote glibberige vissen af te beelden wil Van Hummel een mysterieus, sensueel en niet-objectiverend beeld van vrouwelijkheid neerzetten. Haar werk heeft ook iets activistisch, het ageert tegen de angst die naaktheid nog steeds, of weer steeds meer, oproept.
“Foto’s worden online verwijderd, vrouwentepels zorgen voor rechtszaken, en naakt op het strand verdwijnt”, aldus de kunstenaar. “Mensen lijken steeds meer moeite te hebben met het blote lichaam, vooral met blote vrouwenlichamen. Tegen deze groeiende preutsheid wil ik met mijn werk tegenwicht bieden.”
Tekst: Sara van Binsbergen