Al van kinds af aan is Sheng-Wen Lo (1987) gefascineerd door de relatie tussen mensen en dieren in onze samenleving. Waarom houden we van dieren? Waarom eten we het ene soort wel en het andere soort niet? En waarom zijn sommige mensen bang voor kleine insecten? Lo gelooft dat onze relatie tot dieren iets zegt over de waarde die we hechten aan onze omgeving. In foto’s, films, installaties en videospelletjes – voordat Lo fotografie studeerde aan AKV|St.Joost in Breda studeerde hij computer science in Taiwan – raakt hij aan maatschappelijke discussies over de manier waarop we met dieren omgaan. Daarbij gaat hij uit van zijn eigen ervaringen als consument. Hij gelooft dat de industrialisatie het gebruik van dieren voor ons eigen gewin onzichtbaar maakt en wil via zijn werk vooral discussie aanzwengelen. Zo richtte hij zich in zijn projecten MELK (2016-’18) en TUNA (2017) op de voedselindustrie en in Down (2017-’18) op de kledingindustrie.
Zijn project Extendable Ears (2019) gaat over ultrasoon geluid dat alleen dieren kunnen horen. Zoals mensen geluid van anderen als hinderlijk lawaai kunnen ervaren, vroeg Lo zich af of hijzelf ultrasone geluiden produceert die voor dieren hinderlijk zouden kunnen zijn. Om daarachter te komen droeg hij een maand lang, dag en nacht, een zelfgebouwd apparaat waardoor hij die ultrasone geluiden kon horen. De gevreesde gekte door deze blootstelling aan voortdurend geluid bleef uit. Wel had hij die maand constant vreemde dromen die hij in een dagboek noteerde. Extendable Ears bleek een wonderlijk experiment over subjectiviteit, dromen en onderbewustzijn en over de neiging van de mens zijn menselijke eigenschappen overal op te projecteren.
Tekst: Esther Darley