Stijn ter Braak (1995), opgeleid als schilder, kwam in 2020 op het vrij absurde idee om zijn volledige huisraad na te maken. “Ik liep op dat moment vast met schilderen en zocht naar een manier om het platte vlak te doorbreken”, zegt hij. “Op een gegeven moment gaf ik een kunstles aan kinderen en toen ik zag hoe zij vol overgave sculpturen aan het maken waren, dacht ik: zo moet het. Met die energie ging ik naar huis.”
Wat begon als het kopiëren van losse voorwerpen groeide uit tot een installatie, een exacte replica van zijn woonkamer. Een aantal maanden later volgde Mijn badkamer (2021). Bij Prospects is het derde deel, Mijn slaapkamer (2022), te zien. Stuk voor stuk zijn de installaties het resultaat van maandenlang werk en allemaal zijn ze opgebouwd uit gevonden afvalmateriaal. “Er zit een zekere poëzie in het transformeren van iets wat iemand heeft bestempeld als rommel naar een kunstwerk, dat mensen waarderen en waar ze zelfs voor willen betalen”, zegt Ter Braak. Op een bol.com-achtige webshop biedt hij zijn huisraadreplica’s tegen kunstprijzen aan.
Hoewel hij inmiddels driedimensionaal werkt, gebruikt Ter Braak een van oorsprong schilderkunstig effect. Namelijk trompe l’oeil, gezichtsbedrog, waarmee schilders hun kijkers al eeuwenlang voor de gek houden. Een IKEA-lamp blijkt gemaakt van pvc-buizen en plastic flessen, en wat een radiator lijkt is in feite een stuk karton. Bovendien bevatten de installaties meestal een twist. Die in Mijn slaapkamer verklappen zou de boel verpesten, ga vooral zelf kijken.
Tekst: Sarah van Binsbergen