Suzie van Staaveren (1991) stelt zich als kunstenaar niet langer boven het materiaal maar wil zich voor haar werk juist laten leiden door de geschiedenis en de oorsprong ervan. Ze ziet zichzelf als bemiddelaar tussen het materiaal en haar werk waarbij het werk resultaat is van een zoektocht naar een aanvaardbaar compromis. Om meer te weten te komen over hout als materiaal werkte Van Staaveren een aantal maanden voor een arborist in Australie. Omdat de arborist beslist of bomen kunnen overleven of moeten worden gekapt is hij de eerste interactie tussen de maker en ‘het materiaal hout’. Dat moment wilde Van Staaveren onderzoeken.
Ze leerde hoe bomen groeien, hoe je de constructie en het krachtenspel in de boom herkent en las The Hidden Life of Trees, waarin Peter Wohlleben schrijft over de belevingswereld van bomen en hoe zij met elkaar communiceren. Als bemiddelaar, aldus Van Staaveren, moet je je namelijk in de verschillende perspectieven verplaatsen. De kennis en ervaring die ze in Australië opdeed was van invloed op een nieuwe serie sculpturen.
Voor haar werk Compromis (2019), een serie zeshoekige sculpturen, zocht ze het midden tussen een boom en een balk. Op zoek naar stammen waaruit ze het werk kon maken, stuitte Van Staaveren op de zeshoekige kernen. Het bleek restmateriaal te zijn van de bijenkasten die waren ontworpen door een natuurimker die met uitgeholde boomstammen een natuurlijke nestplaats imiteerde.
Tekst: Esther Darley