Hoe wordt maat bepaald? En wat betekent dat? Kun je getallen bevatten? Of is de mens geneigd maat en gewicht te relateren aan concrete voorbeelden. Vibeke Mascini (1989), die afstudeerde in de richting Beeld en Taal aan de Gerrit Rietveld Academie, onderzoekt hoe mensen omgaan met maat. Door de bijna filosofische vraagstellingen waarmee ze bestaande meetsystemen benadert, legt ze onverwachte verbanden tussen beeld en taal met een relativerend en poëtisch resultaat. Zo verzamelde ze de beeldende antwoorden op de vraag naar het gewicht van een walvis zoals ‘een halve Westertoren’ of ‘een aantal zwembaden’ die ze verwerkte in de publicatie The Dent of Walter Umenhofer (2015) waarvan de pagina’s achterelkaar gelegd, even lang zijn als de grootste blauwe vinvis. Voor De top van Van Dale (2015-16) mat ze de afstand die ogen afleggen bij het lezen van het woordenboek. Voor de geluidsinstallatie Salvage verdiepte Mascini zich in de manier waarop aangespoelde walvissen tot stroom worden verwerkt. Walvisolie was eeuwenlang een belangrijk argument voor walvisvaart. De dode walvissen die tegenwoordig aanspoelen vinden opnieuw een weg naar het huishouden, uit de vetrijke kadavers wordt namelijk elektriciteit gegenereerd. Mascini volgde een walvis van strand tot stroom. “Met een ‘walvisbatterij’; een omsloten capaciteit elektriciteit die voortkomt uit een walvis, wil ik de beleving ervan aansporen. Premoderne opvattingen rondom elektriciteit als ‘levensenergie’ of ‘ziel’ projecteren op de hedendaagse technologie, om zo een meer rituele eigenschap van elektriciteit te onderzoeken.” In Salvage drijft de ‘walvisbatterij’ een pianola aan die een compositie uitvoert, samengesteld uit wetenschappelijk gedocumenteerde walviscommunicatie van de afgelopen 10 jaar, welke in toenemende mate beïnvloed wordt door antropogene geluidsgolven van lage frequentie.
Tekst: Esther Darley