Katinka Lampe: galeries over de hele wereld, maar 0 shows door corona

De schade beslaat al met al dik een half jaar inkomsten fulltime, schat kunstenaar Katinka Lampe. Via de coronaregeling van het Mondriaan Fonds hoopt ze de crisis van dat half jaar te overbruggen. ‘Net na de lockdown keek ik dag en nacht op mijn telefoon of er mailtjes waren. Toen besefte ik dat ik constant aan het rennen ben. Ik werk met vijf verschillende galeries: Ron Mandos in Amsterdam (show opent begin september, red.), Leeahn in Seoul, Elizabeth Houston in New York, Les filles du calvaire in Parijs en Bo-Lee in Londen. Mijn agenda is altijd zo’n twee jaar vooruit gepland. De schilderijen worden verdeeld; solo’s spreken we onderling af en krijgen voorrang. Normaal werk ik daar negen maanden onafgebroken aan. Daarnaast heb ik enkele opdrachten per jaar. Deze lente stonden tien schilderijen klaar voor vertrek naar New York: een solo, gecanceld door de coronacrisis. De verwachting was dat ik met het inkomen een jaar vooruit kon. Ook tien doeken voor Korea zijn af, eveneens een solo die nu hoogst onzeker is. Zonder inkomen verdampt ook mijn investeringsgeld voor research en volgende projecten.’

‘Ik ben nog steeds aan het werk, want ik kan niet zonder. Dankzij het fonds is er meer ruimte voor bezinning. Thema’s waar ik de laatste jaren in geïnteresseerd ben gaan over identiteit in de veranderende wereld: instagrammability, vooroordelen en tolerantie, diversiteit, zwart en wit. Ik schilder menselijke figuren, gebaseerd op foto’s die ik sterk regisseer, meestal van jonge modellen met een grote diversiteit. Relevante vragen daarbij zijn: welk verhaal mag en kan ik vertellen? Hoe schilder ik zwart zonder koloniale blik? Welke houding neem ik aan tussen frictie en zelfcensuur? Hoewel mijn werk nooit over de modellen zelf gaat, realiseer ik me dat representatie in de schilderkunst verantwoordelijkheid vraagt. Identiteit is politiek geworden. Mijn houding daarin probeer ik steeds te herformuleren. Daar krijg ik nu des te meer ruimte voor.’