Een reusachtige mug ligt uitgeput op de grond. Het bolle lijf, in combinatie met een plasje bloed bij de snuit, suggereert dat ze zich net vol gezogen heeft. Al sla je me dood (2022) van Chantal van Lieshout (1994) is een opblaassculptuur die goed illustreert waar het de kunstenaar om te doen is: op tragikomische wijze verschillende werelden laten samenkomen. Zoals hier de realiteit van de mug met die van de mens, die allebei na een grote maaltijd soms even moeten bijkomen.
Van Lieshout gelooft dat iedereen in een eigen realiteit leeft en we nooit echt zullen weten hoe de ander de wereld ervaart. Zo gesteld is het aantal realiteiten in de wereld oneindig. Een mug, een mens, een berg of een fiets: alles heeft een uniek, eigen perspectief. De kunstenaar probeert deze overweldigende ontoegankelijkheid van alles te lijf te gaan door te werken vanuit het kleine. Tijdens wandelingen verzamelt Van Lieshout insecten, steentjes en afval, die daarna het uitgangspunt vormen voor fragiele werken van keramiek, epoxy, textiel, film en soms plastic met lucht.
Sculpturen als Dansmug (2022), Je bent zelf een mooi parkje (2022) en Serie Poten (2022) zijn allemaal pogingen van de kunstenaar om de unieke realiteit van iets of iemand te verbeelden en dit te laten versmelten met een persoonlijk perspectief. De keramische werken zijn soms in touwen gewikkeld als referentie naar fetisjisme, een spel van aantrekken en afstoten. Zo kan Van Lieshout zich via sculpturen en humoristische poëzie overgeven aan de complexiteit en ontoegankelijkheid van het universum.
Tekst: Milo Vermeire