Click here for English
Wat je op het scherm ziet in de installatie SELO (2024) lijkt op een videogame, maar is het niet. Het is ook geen vooraf opgenomen video. Waar je naar kijkt is een zogenaamde ‘live simulatie’. Alexander Jermilov (1995) bouwde de digitale wereld waarin de simulatie zich afspeelt en gaf de personages hun uiterlijk en een complexe set aan eigenschappen. Maar op wat er verder in deze wereld gebeurt heeft hij geen invloed. Het spel speelt zichzelf, gestuurd door een algoritme.
Visueel liet Jermilov zich voor zijn simulatie inspireren door de manieren waarop Pieter Bruegel en Jheronimus Bosch het laatmiddeleeuwse boerenleven schilderden. Inhoudelijk is het project geïnspireerd op de ideeën van de Koreaans-Duitse filosoof Byung-Chul Han. Han vergelijkt de hedendaagse maatschappij met de middeleeuwen, waarin men steun zocht in magie en bijgeloof. Veel mensen ervaren de wereld vandaag de dag als verwarrend, zo stelt hij. Op zoek naar houvast grijpen ze wederom naar simplistische en vaak irrationele overtuigingen, denk bijvoorbeeld aan complottheorieën en de groeiende populariteit van allerlei esoterische praktijken zoals waarzeggers en astrologie.
In zijn digitale microkosmos laat Jermilov karakters, elk met hun eigen, vaak tegengestelde ideologieën en overtuigingen, met elkaar botsen. Hun interacties bepalen de uitkomst. Hoe reageren ze op elkaar? Misschien slaan ze elkaar binnen tien minuten de hersenen in. Of misschien weten ze elkaar te overtuigen van hun wereldbeelden en overtuigingen. Afhankelijk van hoe ze zich aan elkaar en hun omgeving aanpassen, verandert het verhaal van de simulatie. Zo benadrukt Jermilov hoe instabiel en onvoorspelbaar wereldbeelden kunnen zijn.
Tekst: Sarah van Binsbergen