Wat kan een materiaal ons vertellen over de menselijke conditie? Anne Kranenborg (1991) presenteert bij Prospects een deel van haar doorlopende onderzoek naar asfalt. Het is een materiaal dat staat voor menselijk streven, zegt ze, onlosmakelijk verbonden met infrastructuur en vooruitgang. Tegelijkertijd zit er een paradox in de manier waarop het materiaal is opgebouwd, waarin Kranenborg ook een metafoor ziet voor de menselijke conditie:
“Asfalt bestaat uit een mineraal skelet dat zorgt voor het dragend vermogen van het mengsel, en een zachtere vulsubstantie”, zegt ze. “Het lijkt solide maar als je het binnenstebuiten keert gedraagt het zich haast als een vloeistof. Dat doet me denken aan de manier waarop mensen structuur en orde creëren om zichzelf overeind te houden.”
Dit klinkt wat abstract, en dat klopt ook wel bij Kranenborgs werk. In haar installaties, objecten en ruimtelijke interventies houdt ze zich bezig met de vraag hoe ideeën over de werkelijkheid tot stand komen en welke rol fysieke objecten en materialen daarbij spelen. Ze grijpt daarbij terug naar minimalistische, abstracte vormen. Dit deed ze ook in Fitfully Fixed (2017), gemaakt voor een groepstentoonstelling in Milaan. Schuimrubberen blokken lijken hier de deuropeningen waarin ze geklemd zijn te willen oprekken. Tegelijkertijd vernauwen ze de doorgang en dwingen een alternatieve manier van passeren af. Het moment van doorgaan wordt door het fysieke manoeuvreren verlengd en confronteert de passant met zijn mentale constructie van ruimte. De wisselwerking tussen gebruiker en voorwerp, waarbij een menselijke handeling het object ‘activeert’, is een rode draad in Kranenborgs werk.
Tekst: Sara van Binsbergen