Click here for English
“Ik wil aandacht en erkenning voor de volle breedte van contact tussen mensen”, vertelt Anouk Hoogendoorn (1995). De kunstenaar hekelt hoe bepaalde onderdelen van communicatie niet als waardevol worden gezien. Om deze subtielere lagen van contact zichtbaar te maken, creëert Hoogendoorn installaties die zich tussen beeldende kunst, poëzie en filosofie bewegen.
Op Prospects toont Hoogendoorn de installatie A Lull Nearby (2023). De titel refereert zowel naar het Engelse woord voor slaaplied, ‘Lullaby’, als naar het woord ‘Lull’, een stilte of moment van rust. Een slaaplied, of wiegenlied, is bij uitstek een manier van communiceren waarbij subtiele details de hoofdrol krijgen. Omdat het de bedoeling heeft de overgang naar slaap te begeleiden, hebben de woorden vaak een nederige functie en worden bijvoorbeeld slechts geneuried.
A Lull Nearby bestaat uit twee delen. Het eerste werk is een rol met tekst in de traditie van slaapliedjes waarvan de bezoeker delen kan afscheuren. Deze rol hangt aan twee gevonden armleuningen die op zichzelf voorbeelden zijn van ‘vijandige architectuur’, meubilair dat de overheid in de publieke ruimte plaatst om bepaald gedrag te ontmoedigen. Het andere werk is een textielwerk waar notities en schetsen zijn opgenomen die de kunstenaar gedurende een jaar maakte over verschillende vormen van communicatie. Met deze installatie toont Hoogendoorn de beperkingen van dwingende vormen van contact. Het gaat hierbij ook over stigmatisering van mensen die anders met taal omgaan. Volgens de kunstenaar wordt er altijd van mensen verwacht dat ze zich op een bepaalde vaste manier uitdrukken, “terwijl er zoveel meer manieren van communiceren mogelijk zijn.”
Tekst: Milo Vermeire