Click here for English
Verhalen hebben vaak een overzichtelijke lineaire structuur waardoor je het verloop ervan begrijpt. Antrianna Moutoula (1994) ervaart die structuur als beperkend. In haar werk, dat voornamelijk bestaat uit performances, koppelt ze autobiografische verhalen aan theorie. Daarbij ontwikkelt ze artistieke methoden om de grenzen van taal in kaart brengen en te overschrijden. Een van deze methoden is ‘nonstop languaging’ (nonstop taalgebruik). Door zonder vooropgezet plan achter elkaar door te praten, komt er langzaam een onbewuste gedachtestroom op gang: een overdaad aan woorden, citaten, ervaringen, songteksten, theorieën en herinneringen. Moutoula vertelt: “Als performer ben ik daarbij niet de alwetende die iets presenteert aan het publiek maar zijn publiek en ik tegelijkertijd getuige van mijn gedachten. Voor mij is het wezenlijk dat deze gedachten ontstaan in de ontmoeting tussen performer en toeschouwer.”
Moutoula wordt in haar wek beïnvloed door feministische auteurs als Hélène Cixous en Clarice Lispector. Daarnaast put ze inspiratie uit het dagelijkse leven en uit ontmoetingen met vrouwen met dementie. Zij reciteren voortdurend hun levensverhalen, waarbij ze onbewust de structuur van de taal uitbreiden door een ander tijdspad te volgen.
Tijdens Prospects presenteert Moutoula een meerstemmige performance waarbij drie vrouwen – Fay, Mariken Overdijk en de kunstenaar zelf – tegelijkertijd niet alleen continu praten, maar ook op hetzelfde moment schrijven op laptops die zijn verbonden met drie projectoren. De bezoeker doet mee door tegelijkertijd te luisteren en te lezen en ontdekt zo langzaam maar zeker onverwachte en diepere verbanden tussen zin en onzin.
Tekst: Esther Darley