Achter iets ogenschijnlijk simpels als een raam van een woonhuis of de façade van een bouwwerk, schuilt een hele wereld van ideeën. Zulke ideeën, idealen en ontwerpprincipes vormen de kern van het werk van Bart Lunenburg (1995). Hij onderzoekt de manier waarop de mens de dagelijkse bebouwde omgeving vormgeeft, naar zijn hand zet, opbouwt en weer afbreekt. Door architectuur te abstraheren, wil hij de onderliggende ideeën en idealen erachter zichtbaar maken. Lunenburg, die na de Hogeschool voor de Kunsten Utrecht twee jaar kunstgeschiedenis studeerde aan de UVA: “Ik verweef eigen observaties in het stedelijk landschap met archiefmateriaal, architectuur- en kunstgeschiedenis om zo tot multidisciplinair beeldend werk te komen.” Zijn installaties op Prospects ontstonden na onderzoek naar de opbouw, afbraak en restauratie en wederopbouw van middeleeuws architectonisch erfgoed. Zo heeft hij in Dwarslangsdwars het ritme van schering en inslag in de opbouw van een weefwerk, samengebracht met het ritme van ‘langshuizen’ en ‘dwarshuizen’ in de opbouw van middeleeuwse binnensteden (een huistype dat wordt bepaald door de richting van de nokbalk ten opzichte van de straatkant). In de installatie zijn deze houten ‘gebintconstructies’ van middeleeuwse woonhuizen horizontaal en verticaal over elkaar heen geplaatst. Ze kapselen elkaar in, en groeien als opgeschaalde lagen over elkaar heen. De kern van deze sculptuur bestaat uit een verkoolde maquette die als het ware ‘het geheugen’ van de constructie vormt. Op deze manier gaat het werk niet alleen over horizontale en verticale opbouw zoals in een weefwerk, maar ook over de cyclus van opbouw en afbraak van huizen onder invloed van stadsbranden, sanering, wederopbouw en renovatie van architecturaal erfgoed.