Click here for English
Een glibberige hoop vis, achteloos opgestapeld rond een lantaarnpaal. Bas Oussoren (1993) houdt van het scheppen van verwarring. Want de keramieken vissen mogen dan wel herkenbaar zijn en hun glanzend glazuurde huid zelfs levendig en aantrekkelijk, maar in combinatie met de lantaarnpaal roept deze setting meteen vragen op. Wat is hier gebeurd? Waar gaat dit verhaal naartoe? Zo vangt Oussoren met zijn installatie Yes, No Maybe (2025) je aandacht. Via zijn vaak komische en lichtvoetige sculpturen wil hij je op een verrassende manier anders laten kijken naar werkelijkheid en het “niet aanwezige verschil tussen feit en fictie” verbeelden. Een wereld vergelijkbaar met die uit de stripboeken uit zijn jeugd, waarin alles mogelijk is en naast elkaar kan bestaan.
Oussoren werkt het liefst in de openbare ruimte. Zo maakte hij in Leiden een klassieke poort in pasteltinten alsof die was opgebouwd uit reusachtige spekjes. In Utrecht plaatste hij afgelopen jaar een vijf meter hoge krul, zo een die vroeger op school in je schrift werd gezet. Alsof hij hoogstpersoonlijk zijn goedkeuring gaf aan de omgeving. De lantaarnpaal op Prospects kun je zien als een hint naar het semipublieke karakter van de locatie. Tegelijkertijd dient de lantaarnpaal ook als een sokkel met verlichting. In combinatie met het keramiek wil Oussoren hiermee de bezoeker niet alleen verwonderen, maar ook herinneren aan het oude vanitasthema memento mori (‘gedenk te sterven’). Een berg vis als schitterende overdaad: kwetsbaar en kortstondig fris.
Tekst: Esther Darley