Bas van den Hout (1986) wordt geïntrigeerd door de soms onnavolgbare werking van de psyche en het geheugen. Persoonlijke herinneringen en verhalen zijn vaak een vertrekpunt voor poëtische tekeningen en beelden waarin hij zich probeert te verhouden tot het ‘collectieve onderbewuste’. Vandaar dat zijn sterk associatieve werken zowel herkenning, als vervreemding oproepen. Zo ziet hij in een afgedankte rode uitlaat een orgaan: Mijn hart luchten (2018), en in een gebroken en weer aan elkaar gelijmd kopje de sporen en littekens van een gebroken relatie waarna het leven weer verdergaat.
“Ik heb het idee met mijn werk vaak achter de woorden te werken” aldus Van den Hout, “als een vervlogen herinnering, iets wat je is ontglipt. Een gevoel of gedachte die je niet meer tot zijn oorsprong weet te traceren.”
Lezen en schrijven zijn voor Van den Hout essentieel en leiden soms direct tot een beeld zoals I feel certain I am going mad again (2017), gebaseerd op de zelfmoordbrief die Virginia Woolf schreef alvorens ze met stenen in haar kleren een rivier in liep. (Un)folded memory (2017), een uitgevouwen vel dat glanst van het grafiet, ontstond vanuit de gedachte aan brieven die hij als kind vierdubbel opgevouwen in zijn achterzak stopte. Van den Hout was aanvankelijk gefascineerd door de handeling als symbool voor gedrag dat we bewust of onbewust overnemen van onze naasten. Maar door het grafiet eindeloos te schuren roepen de witte gaatjes in het beeld ook associaties op met een sterrenhemel. Zo gaf een klein, verborgen gebaar uiteindelijk ruimte aan een brede open blik.