Christine Bax (1991) werkt met taal en tekst in de breedste zin van het woord. Van performances, voordrachten en installaties met geluid tot artikelen, novelles en zelf-schrijvende bots in de digitale ruimte: de vorm waarin ze die taal giet is altijd sterk verbonden met de inhoud. Triptych (2019) richt zich op de digitale ruimte. Het is een interactief werk dat bestaat uit Twitterbots (die je online kunt opzoeken) en drie video’s die de verschillende (groepen) Twitterbots zichtbaar maken die tijdens Prospects & Concepts actief zijn in de digitale ruimte. De twitterbots ‘filteren’ en herformuleren informatie en geschreven tekst die online beschikbaar is. Voor de video’s werkte Bax met verschillende filmmakers. Bij elkaar vormen ze een caleidoscopisch geheel, een ‘altaarstuk’ van drie panelen, dat volgens Bax vergelijkbaar is met de structuur van de digitale ruimte zelf. Voor de dialogen werkte Bax met oude Tweets, maar de bots produceren voortdurend nieuwe.
Eight Race Cars (i.s.m. Youngeun Sohn en Jacob Hoving) toont acht bots die menselijke basisemoties representeren waaronder woede, liefde, en verdriet. Zo filtert de droevige bot input uit droevige delen van het internet, inclusief het vocabulaire van personen die zich droevig uiten binnen de digitale ruimte. In de video over Rexi Steinbach (i.s.m. Mitchell Thar) staat een bot centraal dat door middel van lijsten, steekwoorden en zoektermen, zichzelf van karakter wist te veranderen. En in de derde video figureren de bots Maria, Agnes en Simon, drie typische internetgebruikers uit Europa die grotendeels zijn gebaseerd op Bax’ eigen digitale gedrag en data. In de video (i.s.m. Maria Allegretti) worden de bots weergegeven als objecten; dingen die bewegen maar die niet echt in leven zijn.
Tekst: Esther Darley