Ciro Duclos (1991) speelt in zijn werk met de manier waarop mensen een ruimte kunnen beleven. Wat nemen ze waar en waar ligt de grens tussen werkelijkheid en verbeelding? Via reflecties, perspectiefverschuivingen en kadrering beïnvloedt hij de perceptie van tijd en ruimte waardoor je als bezoeker al snel gedesoriënteerd raakt. Dat is goed te zien aan Frontera 1 (2018), een hekwerk waarachter een spiegel is geplaatst. Door de spiegel lijkt de muur te verdwijnen en de ruimte te verdubbelen. Maar tegelijkertijd is daar het hek. En wat voor een hek. De afschrikwekkende messcherpe punten geven vooral een grens aan waardoor je in plaats van ruimte ook benauwing kan ervaren. En, aan welke kant van het hek sta je eigenlijk? Duclos laat de vraag open. Als kind ervoer hij hekken vooral als een uitdaging, iets om overheen te klimmen. In Zuid-Amerika – Duclos is half Peruaans – zag hij dat een hek in het straatbeeld een gegeven is. Een alledaags object dat bewoners versieren. Die dubbelzinnigheid komt in Frontera 1 terug in de bijna decoratieve blauwe kleur. “Mijn doel”, aldus Duclos, “is om deuren te openen naar verschillende realiteiten, waarbij de toeschouwer zelf bepaalt wat hiermee gedaan wordt.”
Tekst: Esther Darley